Trappen naar Lapland
Sander Schimmelpenninck en Steven Borghouts fietsten in september 2021 van Amsterdam naar Lapland (3110km). Hiermee haalden ze meer dan €80.000 op en schreven meer dan 100 vriendengroepen zich in voor Homies.
Lees hier onder hun avontuur!
De kop is eraf, 194 km getrapt en geëindigd in Meppen, Duitsland.
Nog half in slaap en gebroken van de nacht door de spanning, zijn we op de fiets om 6:30 vanaf de Dam in Amsterdam vetrokken. Met een escorte van vrienden hebben we de stad verlaten naar het oosten, het avontuur in. Meteen in Muiden brak er al een spaak en die hebben we zelf provisorisch moeten vervangen.
Bij een fietsenmaker in Kampen bleek dat er 9 spaken aan vervanging toe waren. Toch wel fijn dat we er nog in Nederland achterkwamen met een hoge dichtheid aan fietsenmakers.
Daarna werden we al snel opgejaagd door onweersbuien die we er, tot een half uur voor Meppen uitgetrapt hebben. Toen de stortbui ons keihard raakte, hebben we geschuild bij de plaatselijke tegelboer die ons een pils aanbood. Er werd weinig gesproken maar we begrepen elkaar. Met het scherpe randje eraf en Steven die gelukkig niet meer neigde naar braken, heeft de koele lucht en de laatste fijne druppels ons naar Meppen gebracht.
Een dag van kleine tegenslagen en lange sprinten om het weer goed te maken.
We zijn gebroken in slaap gevallen, maar werden weer wakker als engeltjes (met spierpijn). Op naar dag twee van het avontuur!
Wat een beuker van een dag. 220 km gefietst van Meppen naar Bispingen, of all places.
Wederom zijn we weinig gestopt om veel meters te maken. We merken dat de dag een vrij kleine window heeft van licht en dat maakt etappes van boven de 200 km echt een race tegen de klok.
Onze lichamen zijn aan het protesteren en begrijpen nog niet helemaal hoe ze op deze intense belasting moeten reageren. We werden net wakker alsof er een truck over ons heen is gereden en met de trucks van de snelweg op de achtergrond voelt het wel extra real. Steven heeft redelijk last van zijn knieën gekregen die onderdrukt worden met wat ibuprofen. Sander is helemaal leeggelopen op een Kabab en dat is ook niet bevordelijk voor de energie.
Maar buiten slaap en wat voedsel, als je enige herstel, zitten er geregeld parels achter verscholen. Je leert veel over jezelf en elkaar. Dit is totaal buiten de comfort zone en zelfs zonder spiegel kijk je geregeld dwars naar binnen. Je gaat grenzen over waarbij je normaal al lang de laptop dichtklapt of onder een warme douch gaat staan. Hier ga je er dwars doorheen, vrijheid komt niet uit de lucht vallen klaarblijkelijk.
Prachtige landelijke paden hebben zich afgewisseld met kleine dorpjes, er was daar weinig verkeer. We fietsen op Komoot (route planner) echt een aanrader! We hebben ook ervaring met Google Maps maar die stuurt je te veel langs autowegen. Minder mooi, meer stress van in de nek hijgende auto’s. Soms ga je er wel sneller door fietsen, heeft twee kanten dus. De temperatuur is nog steeds erg prettig en hoeven geen extra laag aan te trekken.
De fietsen houden het buiten de eerste pech in Nederland goed uit. Zonder onze stalen paarden zijn we nergens dus houden we elk rammeltje of piepje nauwlettend in de gaten.
Voor morgen wederom veel km’s maken op Duits grondgebied, overmorgen aan het einde van de dag denken we Polen te binnen te rijden.
Enjoy the ride 🤙🏼
Onze lichamen snappen niet wat er aan de hand is, we hebben 227 km gefietst en de verzuring hakt erin.
De nachten zijn te kort om te herstellen en we stappen elke dag met nieuwe pijntjes op de fiets. Hopelijk trekt het de komende dagen bij. Ibuprofen is onderdeel van ons ontbijt, lunch en avondeten.
We zijn van Bispingen naar Wittstock gefietst, dwars door prachtige bossen en landweggetjes. Zo kwamen we ook door het Oost-Duitse gebied waar Angela Merkel in verschillende plaatjes heeft gewoond.
Mooie natuur wisselde zich af met rauwe stadjes. We kwamen de rivier Eibe niet over bij Schnackenburg omdat het pondje niet ging. We hebben 30 km extra langs een dijk moeten fietsen tot dat we in Wittenberge een brakke brug in steigers tegen kwamen die ons van West naar Oost Duitsland bracht.
Na een goeie olie bol, een foto bij de botsauto’s op de kermis in Witteberge met snaterende muziek zijn we snel doorgefietst naar onze eindbestemming Wittstock.
Wederom gebroken aangekomen, maar wat een avontuur.
Het was heuvel op en af, lagere gemiddelde snelheid, hobbels, bospaden en ons achterwerk is de nieuwe pijn van de dag.
We hebben 172 km weggetrapt langs prachtige meren die omringd waren door oerbossen. De pittige heuveltjes maakten het erg zwaar, zowel fysiek als mentaal. Vechten en genieten tegelijk blijft dan ook een uitdaging.
Het genieten zoeken we in de kleine dingen, een fijne afdaling en dan even op de trappers kunnen staan om de billen van het zadel te hebben wordt bijvoorbeeld beter dan een orgasme en eetpauzes worden de hoogtepunten van de dag.
Maar goed,.. Ons “lijden” komt in een schril contrast te staan als we opeens een onheilspellend gebied in rijden. Een gebied met een paar grote villa’s en geschakelde huizen die barakken blijken te zijn. We stappen af om het concentratiekamp Ravensbrück van dichtbij te bekijken en te lezen wat er hier gebeurd is. Terwijl we over het hek klimmen voelen we de zwarte deken van het verleden over ons heen vallen en biggelen er een paar tranen over mijn wangen.
We fietsen van ochtend naar middag en avond, van plaatsje naar plaatsje en van afslag naar afslag. We delen de dag op in kleine denkbeeldige stukjes zodat het behapbaar wordt.
En zo plots reden we de Poolse grens alweer over en hadden we het bijna oneindige Duitsland achter ons gelaten. Deze mijlpaal voelt erg goed, wetende dat we er een kwart op hebben zitten. Tegelijk is Rovaniemi nog heel ver weg als je het weer omdraait, dit spel blijft zich afspelen in onze gedachten.
We zijn net over de grens in de plaats Stettin gaan overnachten. We hadden nog nooit van deze stad gehoord maar heeft wel 400.000 inwoners. Een mooie stad zonder toeristen, behalve twee idioten op een fiets.
Nu eerst ontbijten en brandstof erin. Tot morgen!
Pff wat een dag, total package kunnen we wel zeggen.
170 km gefietst over agressieve hobbelpaden en landweggetjes. We noemen ze agressief omdat onze kontjes ze niet meer trekken, het wordt elke dag een stukje heftiger. Deze hobbelige routes wisselden we af met B wegen waar vrachtwagen ons rakelings passeerden. We hebben hier nog geen goede balans in weten te vinden, allebei zijn ze niet ideaal. Misschien is het ook gewoon niet ideaal. We kunnen er niet omheen, we moeten het ondergaan. Als we maar op het zadel blijven zitten en kilometers maken. Onze lichamen herstellen trager dan dat we ze afbreken dus we zijn benieuwd wanneer het kantpunt komt.
De wind is gedraaid naar het oosten en het wordt wat kouder. De komende dag is er regen voorspeld, het lijkt er op dat moeder natuur met ons aan het spelen is.
De knieën van Steven werken nog steeds niet mee en de bovenbenen van Sander zijn opgeblazen dus we weten hoe ‘t voelt om 100 te zijn en geen trap meer op te kunnen. Het is komisch ons te zien stuntelen bij de hotels met traplopen.
Ook de fiets Steven was aan tegensputteren. Steven voelde de halve dag al iets tikken in de aandrijving. Cassette, ketting en de trapas gecheckt. Weer gestopt om ketting te oliën en boem daar gebeurde ‘t. Drie kilometer voordat we aankwamen sprong de ketting eraf. Gelukkig heeft de zoon van de hoteleigenaar Steven kunnen ophalen met de auto. Sander is alvast vooruit gefietst om op de valreep nog eten te regelen. Dit plan werkte wel.
We hebben gegeten in een super Russisch tentje met Lenin aan de muur, vol met foto’s van leger officiëren en medailles uit de geschiedenis. Het is bijzonder om op een plek te zijn waar zo veel is gebeurd.
We zijn aangekomen in Borne Sulinowo. Het is een klein plaatsje dat in 1930 is opgebouwd door Nazi’s in voormalig Duits grondgebied. Er staan grote huizen die nu veel gebruikt worden voor toerisme. Nadat de Duitsers WO2 hadden verloren hebben de Russen het overgenomen en zijn uiteindelijk de Polen hier weer neergestreken. Ook hier fietsten we bij toeval tegenaan.
De reis zit vol met verassingen en verhalen. Ondanks dat we letterlijk op de blaren zitten maken we elke dag parels van situaties mee. We gaan door!
Door de gebroken ketting, het lichaam dat niet vooruit te branden was en een lang hobbelig bospad zijn we niet verder gekomen dan 130 km.
We zijn nu midden in Polen in Osie. Wat een oneindig land en wat een oneindige bossen, meren en prachtige landschappen. Een verborgen parel in Europa. En spot goedkoop, hoofdgerecht in een leuk restaurant is 5 Euro. Wel even Google Translate want ze kunnen geen woord Engels en de menukaart is ook in het Pools. Geen toeristen gewend, dus des te leuker nog om naartoe te gaan.
Steven had een verkeerde tussenschakel van de ketting bij zich en de plaatselijke fietsenmaker had deze ook niet. Gelukkig heeft hij het provisorisch kunnen oplossen met een schakel van een oude ketting. Hij gaf als advies een nieuwe ketting erop te leggen bij de eerst volgende fietsenmaker in grotere stad. De ketting doet het prima dus hebben besloten om een nieuwe ketting te kopen en deze mee te nemen voor het geval dat het misgaat.
Al hobbelend en met een extreem pijnlijk achterwerk scholden we alles bij elkaar. Ook al zag het er komisch uit, zo voelde we ons niet. Gelukkig kwamen we op beter asfalt terecht en we konden weer lachen. Ook de snelheid ging weer omhoog. We willen niet te vroeg juichen maar zowel de knie van Steven als het bovenbeen van Sander lijken minder kapot dan de dag ervoor. We zijn daarom ook erg benieuwd hoe dit de komende dagen zich gaat houden.
We hebben van twee artsen als tip gekregen om te stoppen met Ibuprofen want dat schijnt met de uitputtingsslag die wij doen niet goed te zijn voor je lever die super druk is met de afvalstoffen van je spieren en deze dreun er niet bij kan gebruiken. Wellicht verklaart dat ook de pijn in de lever van Steven aan het einde van zijn fietstrip vorig jaar naar Istanbul. We hebben gisteren ook extra veel gegeten en ons wat strakker aan een stopschema gehouden. Elke twee uur even 10-15 min. Dit zou wellicht ook een positief effect gehad kunnen hebben. Daarnaast denkt het lichaam na een aantal dagen, “ok is dat wat ik moet leveren, dan gaan we dat fixen”. Oftewel de beste training van de Tour de France is de Tour zelf zeiden ze vroeger. Zowel fysiek als mentaal. Terwijl ik (Steven) de tekst aan het typen ben besef ik me ook dat het lichaam helemaal aan staat. Kapot zijn en toch om 5 uur wakker worden is toch opmerkelijk. Nou ja, deze ‘aan modes’ moeten ons in ieder geval nog ver gaan brengen. We moeten de komende dagen door de regen dus dat wordt beuken, weinig zingen en naar beneden kijken. Gelukkig hebben we een fijn regenpak.
En nu snel ontbijten want die late start van gisteren schoot niet op. Ook mentaal irritant dat je om 12:00 niks op je km teller ziet staan. Normaal is dat de mijlpaal tijd van de dag.
Tot morgen lieve mensen ❤️🩹
De dag van Murphy’s Law
Na de uren vertraging van de vorige dag, leken we voortvarend begonnen aan deze dag met 40 vlotte kilometers voor 10h. Toch voelde Steven dat er (weer) iets mis was met zijn ketting waarop hij geen andere optie zag dan deze te vervangen onder het afdakje van de garage van een Poolse nieuwbouwvilla. Dat bleek niet te lukken, door een verkeerde tussenschakel.
Langzaam begon het besef in te dalen dat we weer een dag met veel vertraging zouden krijgen, met veel frustratie als gevolg. Iedereen die we aanspraken leek geen enkel interesse te hebben om ons te helpen, wat het gevoel van machteloosheid versterkte. Uiteindelijk bracht het stationnetje en Google ons verlichting; de trein bracht ons naar een volgende, grotere plaats waar Pavel van de lokale fietswinkel onze dag kon redden. Hij verving de ketting van Steven, eenmaal, en, toen we na een kwartier fietsen wéér stil vielen, andermaal.
De kettingsaga kostte al met al bijna vijf uur vertraging, pas rond 15h waren we weer aan het koersen. Het landschap was tamelijk saai, vlakland met veel akkers (en vliegen!) Omdat we er per se nog 100 kilometers uit wilden persen, betekende dat nog 2 uur door het donker en de mist, die we als een soort tijdrit deden. Snoeihard.
Het was een dag waarop onze moraal en teamspirit werd getest, en zeker toen we bij aankomst in het hotel allerminst hartelijk werden ontvangen, was de sfeer ronduit slecht. Een lokale pizzabakker (wederom, lang leve Google), bracht redding in de vorm van twee kakelverse Prosciutto e Funghi’s en wist de scherpste randjes van ons frustraties eraf te halen.
Onze portie materiaalpech hebben we nu wel gehad, laten we hopen dat dit de laatste dag was met grote vertragingen en dat we niet meer door het donker hoeven te haasten. De dagen worden korter, de temperatuur lager; we moeten onze uren maximaal kunnen benutten.
Ondertussen gaan de donaties vrolijk door, dat geeft veel moed en reden om optimistisch te blijven. Nu de Russische beer (Noordoostenwind, tégen!) nog zien te overleven, nu we richting de Baltics gaan..
Mind fuck
We hebben weer een goede dag gehad met veel kilometers want we zijn 181 kilometer verder en aangekomen in het plaatsje Goldap.
Elke dag heeft weer een andere laag. Gisteren hadden we het beide mentaal vrij zwaar. De wind draaide recht onze bakkes in vanuit het noord-oosten en de temperatuur voelde winters. Het was een grijze dag en er werd veel gevloekt, soms moesten we keihard lachen omdat we niet begrepen wat we aan ‘t doen waren. Je ziet jezelf als het ware fietsen van een afstand, gelukkig kunnen we de ruimte hier tussen bewaken.
De agressieve heuveltjes maakte het nog intenser. Deze waren van het kaliber dat lopen even snel is en je na 100 meter weer moet opladen voor de volgende. En dat,… uren lang.
We hadden wel een goed ritme te pakken. We waren allereerst op tijd weg en hadden een prima gemiddelde. Eerst een stuk door de bossen en blubber. Met alle pech van de afgelopen dagen zijn we extra voorzichtig op de gear en hiermee vertroetelden we onze fietsen absoluut niet. Maar het avontuurlijke gehalte schoot omhoog natuurlijk.
De knie van Steven begon weer op te spelen op 100 km en we moesten nog 80 km. Met name de heuvels vragen om extra kracht en dus extra veel van de knieën. Sanders rechter bovenbeen was weer heftig aan het verzuren. Schreeuwend en tierend heb we de eindstreep gehaald. Dolgelukkig dronken we een koud biertje, aten we een flink stuk kip voor de eiwitten en kropen we vroeg ons nest in want we gaan morgen naar Litouwen. Hier gaat de klok een uur voorruit dus ineens wordt de dag korter. Essentieel want de window van licht wordt steeds kleiner, eerder donker en later licht.
Vandaag gaat het de hele dag regenen en hebben we tegenwind 🤔. Moeder natuur is nog niet klaar met ons en wij niet meer haar. Ok, let’s go!
We beginnen zo aan dag 10 en hebben 1598 km in beentjes en zijn over de helft. On track dus 🤙🏼.
Wat een bizar gevoel om in je eigen Indiana Jones avontuur te fietsen. We zijn inmiddels om Kaliningrad heen gerold en in Litouwen aangekomen. Als je op de kaart kijkt voelt het onwerkelijk maar tegelijk is alles zo echt. Daar helpen de pijntjes je wel aan herinneren 😂. We hebben gisteren 151 km weggetrapt in de meest intense omstandigheden ever. Het was zes graden en het regende hard. Dat type dat pijn doet aan je voorhoofd van de kou. De wind kwam met windkracht vijf uit het noordoosten en blies ons recht in de bakkes. Het laatste stuk van Polen en eerste van Litouwen was extreem heuvelachtig met jongens van 11% stijging. We trapten alles bij elke heuvel eruit om aan de top er achter te komen dat er nog tientallen kwamen, het leek eindeloos.
Daarbij konden we door het water de telefoons niet bedienen dus we hadden nul afleiding. We moesten er keihard doorheen trappen en op sommige momenten wilden we de fiets in de sloot flikkeren.
Gelukkig werd het in Litouwen al snel vlakker, droog en nam de wind af. Wat een verademing en wat kun je dan weer van kleine dingen intens genieten. Het zelf beloningsmechanisme ging werken en koekjes, twixen en zakjes Haribo werden achter over geslagen. En dan nog afvallen als een malle, wat fikken we veel calorieën weg op een dag, niet bij te houden met eten.
We zijn aangekomen in het plaatsje Jurbakas in Litouwen. We chillen in een fijn huis van een man die het geërfd heeft van zijn oma en er iets moois van gemaakt heeft om mensen een fijne tijd te geven en zelf ook te relaxen. Hij moest hard lachen toen hij dit zei. Het is een mooie levensgenieter; quads voor de deur, hot tub, nieuwe vriendin en hard lachen om zijn eigen grappen. Maar hij is vooral heel gastvrij, mooie baas.
We hebben gisteren twee beukers van pizza’s besteld voor €10 incl bezorgen en netjes met pin optie. Toch een mooie graadmeter wat het leven hier kost. Dik voor elkaar voor weinig. De pizza’s waren zo groot dat we ze voor het ontbijt nog even erbij pakken. Ach ja het is tenslotte vakantie, alhoewel ik dat woord van Sander nooit meer mag gebruiken voor deze, volgens hem, helse tocht 😉.
Wij knallen vandaag Letland in, tenminste, als die pizza ons voldoende boost… Enjoy the ride Homies 🤙🏼💋❤️.
De Russische beer
Na een wat armoedig ontbijt, bestaande uit resten pizza van de avond ervoor, vertrokken we vol goede moed aan een etappe van, zoals we toen nog dachten, zo’n 170 kilometer. We hadden een goed gevoel overgehouden aan de dag ervoor; Litouwen leek vlak en te vertrouwen.
Helaas hadden we duidelijk buiten de Russische Beer gerekend. De snoeiharde Noordoostenwind blies roet in het eten, en marginaliseerde onze snelheid soms tot 12/13 per uur, hardlooptempo. Het was als die vreselijke polderweg naar school, maar dan de hele dag. Stopjes maken was evenmin aantrekkelijk; door het gebrek aan beschutting op de velden, was er nauwelijks plezier aan te beleven, bovendien was er niks te zien.
Een vreselijke dag, mentaal zwaar. Fietsen alsof Robert Jensen op je bagagedrager zit, bergop, dat gevoel. We eindigden op een schamele 123 kilometer, in de hoofdstad van Noord-Litouwen, Šiauliai. Niet om over naar huis te schrijven, dus dat doen we dan ook maar niet. Snel door naar Riga, Letland.
Jantje lacht, Jantje huilt
De dag begon met frisse moed. We vertrokken tijdig en de wind viel in de ochtend mee, bovendien kwam de zon door. In de ochtend passeerden we de Heuvels van de Kruizen, een verzetsmonument van de Litouwers tegen de Russen. We fietsten rond het middaguur Letland binnen en het geluk leek ons weer toe te lachen.
We maakten een stop in Jelgava, een prettige studentenstad die duidelijk maakte dat Letland weer een echt ander land is dan Litouwen. Daarna was het nog maar een overzichtelijk stuk naar Riga.
Dat bleek echter tegen te vallen, omdat de regen (weer) toesloeg. Met felle regen fietsten we over ellenlange (snel)wegen uiteindelijk Riga in, misschien wel de meest fietsonvriendelijke stad van Europa. Het werd toch weer een zware dag en hebben maar 136 kilometers gefietst. Dat betekent dat we de komende twee dagen richting Tallinn gas bij moeten geven en meer kilometers maken.
Riga was uitgestorven in de avond, maar de schoonheid van de stad was onmiskenbaar. Misschien nog eens terugkomen, maar dan zonder fiets!
Op weg naar het Noorden
Na een paar zware dagen met veel tegenwind, was het eindelijk rustig. Na een leuke ontmoeting met de Nederlandse ambassadrice Claudia Pietersen te Riga, koersten we naar de chique badplaats Saulkrasti, om voor het eerst de Baltische zee te zien en te ruiken. Een heel fijn gevoel na dagen lang uitlaatgassen en vlakke akkerlandschappen.
De kustlijn van Noord-Letland en Zuid-Estland zijn prachtig, met name Saulkrasti en Estland zijn booming, met vele nieuwe villa’s in aanbouw. De route was prettig; vlak en zeker in het Estse deel rustige wegen. Om de donaties nog een slinger te geven beloofde Sander op het strand van Saulkrasti om de zee in te gaan bij meer dan 10.000€ aan donaties, een bedrag dat in de loop van de avond gehaald werd..
Met 183 afgelegde kilometers was het eindelijk weer eens een dag met veel kilometers, nodig na wat dagen vertraging. In de loop van de dag was er weer wat regen, maar de aankomst in Pärnu, een Zuid-Ests kuuroord was prachtig, met een lichtroze hemel.
We liggen weer op koers, Finland is dichtbij en de eindstreep is in zicht.
De grote oversteek
De dag begon ijskoud, maar heerlijk: met een duik in Oostzee. Jullie hebben namelijk meer dan 10.000€ gedoneerd in 24h tijd, en dat werd beloond met een striptease en Baywatch-content.
Daarna was het koers door het oersaaie Estse binnenland, zonder veel te stoppen, want we hadden een veerboot te halen. Onderweg viel nagenoeg niets te zien, en rond de spits reden we Tallinn binnen. Daar wachtte de buitengewoon sympathieke ambassadeur ons op met fietslichtjes en mondkapjes en liet ons haar ambassade en een fenomenaal uitzicht over Tallinn zien.
Daarna pakten we de moderne ferry naar Helsinki, met aan boord een indrukwekkende drankenhandel voor de immer dorstige Finnen. We stouwden onszelf vol met een all-you-can-eat buffet en voor we het wisten moesten we door een woud van vrachtwagens op zoek naar onze fietsjes, om Helsinki binnen te rijden.
Met 155 kilometers in korte tijd een goed dagje, en heerlijk om in Finland te zijn, toch een Westers land. Klaar voor het laatste hoofdstuk!
Takin’ Finland by a storm
Ook in Helsinki wachtte de ambassadeur ons op, met het hele gezin en versnaperingen. Lieve mensen en een prachtige ambassade. Het was voorlopig het laatste stukje beschaving, want er wachten ons zes lange, koude en lege dagen in Finland.
Voor de welkome verandering was de wind nu eindelijk eens in onze rug, waardoor we na wat vertraging in de ochtend – de stad uitkomen is altijd tijdrovend – hard konden doortrappen. Het land werd al snel leger en leger, en de wind blies ons voort door het Finse merenlandschap, met wel veel venijnige heuvels.
Onderweg was er nauwelijks iets, zelfs geen tankstation, dus plannen is belangrijker dan ooit. Maaltijden, overnachtingsplekken; het is er nauwelijks, en dus moeten we meer nadenken dan hiervoor. We koersten goed door, en na dik 180 kilometers landen we rond achten bij een uitgestorven vakantiecomplex, waar de eigenaresse nog wel één hutje wilde vrijmaken voor ons. Onze eerste nacht samen…
Bossen, meren, heuvels, repeat
Na een knus nachtje in een blokhut in Kuhmoinen vertrokken we netjes op tijd voor de volgende etappe door het lege Finse merenlandschap. De wind zat minder mee dan de dag ervoor, maar de omstandigheden waren nog steeds prima.
Onderweg moesten we wennen aan de nieuwe realiteit: die van het grote niets. In de 160 kilometer die we vandaag fietsten, zijn we welgeteld door 3 dorpen gefietst, waarvan er één een mooie kerk had. Dat was meteen ook het hoogtepunt van de dag, die verder alleen maar eindeloze bossen te bieden had. Nouja, laten we niet te negatief doen; het weer zat mee, af en toe was er mooi licht, en de afdaling na een klimmetjes is toch altijd een beloning.
We kwamen mooi op tijd, vóór het donker, binnen in Saarijärvi, een gat in het midden van Finland. Een lieve mevrouw wachtte ons op en ging zelfs een pizza voor ons halen in het dorp, waardoor wij voor onze doen veel tijd hadden om te relaxen in haar smakeloze appartement, dat toch heel comfortabel was.
We hebben de eerste twee dagen Finland uitstekend doorgereden, waardoor we de laatste 4 dagen gemiddeld nog maar zo’n 135 kilometer per dag hoeven te rijden. Gevoelig minder dan de 170 die we tot nu toe gemiddeld rijden. Dat geeft een gevoel van verlichting; minder druk, minder haast, en meer tijd om stil te staan bij moois langs de weg. Het einde komt in zicht!
Regenbogen
Na de forse afstanden van de afgelopen dagen namen we onze tijd om te vertrekken en deden we na het ontbijt nog wat schrijfwerk. Bij vertrek moest meteen het regenpak aan, het zou een wisselvallige dag worden.
De eerste 30 kilometer verliepen voorspoedig, tot een lekke band bij Steven voor vertraging zorgde. Steven wist echter met souplesse en snelheid de band te verwisselen in de stromende regen, waardoor het oponthoud beperkt bleef. In één van de spaarzame dorpen waar we doorheen fietsten kwamen we zowaar wat nieuwsgierige Finnen tegen, al was er één van Vietnamese afkomst.
Het werd een dag van jasje aan, jasje uit, door het constant veranderende weer. Dan leek het weer droog te blijven, dan regende het toch weer zo hard door dat het regenpak aanmoest. Het middenstuk bestond uit de laatste venijnige heuvels van onze reis, ook nog eens over een zandpad, dat onze fietsen en tassen van een laagje modder voorzag.
Maar aan het eind van de dag werd alles mooi; met prachtige herfstlandschappen en een regenboog maakte de natuur duidelijk dat het einde en Grote Genieten in zicht is. We kwam laat aan bij een vakantieparkje, toch een dikke 150 km getrapt, waar we binnen een uur tijd de eigenaresse tot waanzin wisten te drijven met onze Hollandse horkerigheid en pogingen het muzieksysteem op te blazen. Met liefst drie biertjes achter de kiezen vielen we half-dronken in slaap
Zon!
Hij kondigde zich gisteren al aan, maar vandaag kwam ie dan toch echt door: de zon! We vertrokken met een relaxed gevoel uit onze blokhut, voor de laatste etappe door het uitgestrekte Finse merenlandschap, op weg naar de Oulu, aan de Botnische Golf.
De etappe was behoorlijk saai, voornamelijk langs een lange rechte snelweg, die de nodige stress gaf door de hoeveelheid verkeer. Maar we klaagden niet, want de zon scheen, en het tempo zat er goed in. De temperatuur zorgde voor extra nadenken over onze kleren; er moesten weer wat laagjes uit, en daarna weer aan.
Na een weinig noemenswaardige rit en 139 kilometer belandde we in een zeer prettig huisje waar de eigenaresse een heerlijk Fins maal voor ons had achtergelaten.
Zon, rendiersoep en vluchtstroken
De op één na laatste dag! Na een ijskoude nacht stond de rijp op onze fietsen. De zon schijnt en de etappe voert ons vandaag langs Oulu en de Botnische Golf. Rond elven bereiken we Oulu, een grote stad met ruim 200.000 inwoners. Toch gek om na die dagen leegte in het Finse binnenland opeens weer in de bewoonde wereld te zijn, in een echte studentenstad.
Via een van onze volgers, Esther, hebben we contact met een Nederlandse die ons rendiersoep beloofd heeft. Esther zelf is stewardess voor Finnair en redt het niet om ons te ontmoeten, maar haar Deventerse moeder ontvangt ons hartelijk met zelfgemaakt rendiersoep. Een delicatesse, en leuk om meer te horen van een Nederlandse in Finland.
De route is helaas minder mooi dan gehoopt, en dat ligt niet aan het landschap, maar aan de weg; er voert alleen een snelweg naar Kemi, onze eindbestemming vandaag. Veel vluchtstrookfietsen dus, stressvol en gevaarlijk. Onderweg zijn er gelukkig een paar momenten om van mooie baaien en de zon te genieten. Na 143 kilometer komen we aan in Kemi, en kunnen we ons klaar maken voor de laatste etappe. Op naar de Champs-Élysées!!
Wat een immens avontuur, we hebben het geflikt. 3110 km fietsen in 19 dagen naar Rovaniemi, Lapland. Dat betekent 163 km gemiddeld per dag.
We beukten door Nederland, Duitsland, Polen, Litouwen, Letland, Estland en Finland.
We zijn getart door Moeder natuur. Het regende veel en we hebben lang de Russische Beer, Noord Oosten wind, vol in de bakkes gehad. Koude winterse buien vonden hun weg door onze regenpakken heen, na uren lang fietsen in de agressieve heuvels. Telefoons waren onbruikbaar door het vele water en hierdoor werd ons laatste stukje afleiding ontnomen 😂. Momenten dat we onze fietsen in de sloot wilde gooien drongen zich op maar de wil om verder in dit avontuur te duiken was te sterk.
Onze lichamen hadden het zwaar en waren aan het tegensputteren. Onze bovenbenen en knieën stonden op springen en kregen in de nacht net genoeg herstel om de volgende dag weer op de fiets te kunnen stappen met veel pijn.
Maar na regen komt zonneschijn, want na het grootste gedeelte van de reis in grauw weer te hebben gefietst werd het Noordelijker zelfs prachtig zonnig weer, met name de laatste twee dagen waren ongekende parels voor de tijd van het jaar in Finland, 15 graden en blauwe lucht. Ook onze benen hebben zich tijdens deze reis dusdanig hersteld zodat we echt konden genieten van de laatste kilometers. Wat geweldig cadeau was dit!
De focus lag op fietsen, slapen, eten en herstellen en af en toe een vlogje 😉. Het was simpel en puur en heeft ons weer meer naar de basis gebracht. We konden van de kleinste dingen genieten die je normaal vanzelfsprekend vind. Een bed, een douche, een toilet en vooral eten. We hebben geleerd dat we veel meer kunnen dan we denken. We hebben gezien dat als je een stip aan de horizon zet en je weet waar je naartoe moet de weg er naartoe duidelijk is. Maar het belangrijkste is dat we gedaan hebben wat we mooi vonden en hiermee zo veel mensen te hebben geactiveerd voor @homiesfoundation. En het bizarre bedrag wat is opgehaald, de teller staat op €76.840, wauw. We willen alle Homies hier mega voor bedanken.
