Dit is het verhaal van Jorrit en de vriendengroep van Mirjam van den Hoek
| Last man wordt eerste schaap.
2 juni 2022 raakte ik bij Jorrit betrokken. Die dag moest hij zijn tijdelijke woning verlaten. Een schrijnend verhaal, want het was hem niet gelukt om tijdig een andere woning te vinden.
Gewapend met mijn allereerste protestaffiche ooit, wandelde ik naar Jorrits flat. Hij was er binnen, van de bewoners, the last man standing. “Vecht, vecht, vecht, wonen is een recht,” werd er geschreeuwd. Ik werd overweldigd door verontwaardiging, toen ik zag hoeveel politiemacht er werd opgetrommeld om de uitzetting te begeleiden. Als al deze mensen hun energie, knowhow en netwerk zouden inzetten om Jorrit te voorzien van een dak boven zijn hoofd, wat zou de wereld er dan anders uitzien! Even droomde ik weg in de idealen van de Homiesfoundation: “…laten we vrienden worden…”
Ik raakte aan de praat met Jorrits zus. De desillusie was enorm. Ze hadden – tegen beter weten in – tot het laatste moment gehoopt dat Jorrit zou kunnen blijven tot de sloopkogel in de flat zou gaan. Niets bleek minder waar.
Binnen drie dagen waren we een team. We werden de Homies van Jorrit. Het werden weken van dichte deuren en een rug tegen de muur. Om 5 voor 12 trokken we alle registers open. En er gebeurde een wonder. Een lang verhaal kort: voor Jorrit is dakloosheid geëlimineerd. Hij kan eindelijk kan ontsnappen aan de problemen die tot dakloosheid leiden en aan de dakloosheid die tot problemen leidt.
Homies zijn essentieel. Ik gun elke dakloze Dordtenaar solidaire support van Homies.
Jorrit is blij met ons maar heeft ook nog een boodschap:
